Mijn eigen regels
Waar je aan begint, moet je ook afmaken. Het is niet alleen iets wat als klein meisje vaak tegen me werd gezegd, maar ook hoe ik het liefste beweeg. Ik start, maak af, leer en begin aan het volgende. Het doorlopen van die hele cyclus past bij me. Zo kies en begeleid ik mijn projecten, zo lees ik boeken en doe ik het huishouden.
Het is dan ook tegennatuurlijk en tegen mijn eigen ‘regels’ in, als ik iets niet afmaak. De afgelopen maanden trainde ik met een groep om een Kennedymars te lopen: 80km, verhard, maximaal 20 uur. Mijn persoonlijke doel was de Peellandmars van 54km langs de kunstlijn.
Op 30 april liepen we samen een training van 50km. Daarna bleef ik de technische trainingen van een uurtje per week volhouden, maar sloeg ik de afstandstrainingen over. Ik liep ze niet alleen en niet met de groep. Waarom? Ik was op vakantie, had andere dingen in het weekend, het regende… etc. Ook voor de laatste training – de nachttraining – had ik al een excuus.
De eigenlijke reden is dat ik niet in mijn eentje aan de start wilde staan en niet in mijn eentje over de finish wilde lopen. Niet van een training en niet van een mars. Dat ik tussendoor allerlei mensen tegenkom, daar had ik wel vertrouwen in. Het succes in mijn eentje vieren, daar ben ik heel slecht in.
Dat ik de Peellandmars niet liep deelde ik op LinkedIn. Dat bracht veel herkenning, steun en nieuwe wandelmaatjes. Tegelijk werd ik bijna overvallen door een reeks berichten die mij allemaal vertelden dat ik iets heel raars had gedaan. Alsof het een taboe is om te delen dat iets mislukt… en dan kan ik alleen maar zo voelen als daar een kern van waarheid in zit voor mezelf. Ik had mijn regel dat ik afmaak waar ik aan begin tenslotte ook geschonden.
Taboes
“De bedoeling van een taboe is vaak niet te achterhalen. Een taboe is een zinloos verbod, een die misschien zelfs nooit zin heeft gehad. Beter is het te kijken naar de gevolgen.”
Deze zinnen schreef ik op in mijn notitieboekje. Het stond in een KIJK uit 1982 die ik die week las, maar inmiddels verdwenen is in het oud papier. Ik schreef het op, omdat ik die week nadacht over ongeschreven regels.
Het teruggeven van een project aan een opdrachtgever is zo’n taboe. Volgens mij is er geen wet die dat verbiedt. Sterker nog, volgens mij sta je in je volste recht (euhm?) als je een onduidelijke of onhaalbare opdracht bespreekt of teruggeeft. Als we de tip van KIJK volgen en kijken naar het gevolg, zien we een gefrustreerde samenwerking die nooit het gewenste resultaat op zal leveren.
Zelf was ik die week net gestart met een nieuw project in een nieuwe organisatie. Met mijn detectivepet op zocht ik naar de ongeschreven regels, informele organisatie en de taboes binnen het politieke bestuur.
Regels in het projectteam
Als je samenwerkt, doe je dat op basis van afspraken. Die kunnen gaan over hoe je met elkaar omgaat, maar ook over de inhoudelijke onderwerpen waar jullie aan werken. Een aantal daarvan zijn regels, andere taboes. Ze bieden houvast, maar soms zitten ze de voortgang van het gesprek enorm in de weg.
Het helpt het team om beter samen te werken als jullie allemaal dezelfde regels kennen, maar er kunnen ook situaties zijn waarin de regels of taboes een remmende werking hebben. In beide gevallen is het goed te onderzoeken welke regels er zijn en welke jullie het meeste in de weg zitten.
Hoogste tijd voor een poster om met een team de taboes en regels te onderzoeken!
Ik maakte een template om jou te helpen, om samen met het team, te onderzoeken hoe jullie om kunnen gaan met de regels en taboes. Zo blijven alle waarden die worden toegekend gerespecteerd en komen jullie toch uit de impasse die is ontstaan.
